Net geen 36 was ik als we uit elkaar gingen… Voor het eerst mama geworden op mijn 34e en het plan was duidelijk. Als Billie 1.5 à 2 was zouden we voor een tweede kindje gaan, want die kinderwens, die was nog niet compleet.
Billie was een jaar en toen viel het woord scheiden een eerste keer… enkele maanden later een tweede keer, en een half jaar later was er zoveel gebeurd dat ik de knoop doorhakte en we uit elkaar zouden gaan.
Tijdens de scheiding zelf was ik positief. Ik was ‘nog maar’ 36, had dus eigenlijk nog wel wat tijd om die kinderwens eventueel toch nog compleet te maken. Maar toch… zat het worst case scenario al wel ergens in mijn hoofd dat het misschien niet meer voor me zou weggelegd zijn.
En dan… komt het resultaat van mijn uitstrijkje binnen en blijkt dat het HPV virus weer aan kracht heeft gewonnen. 7j geleden werd ik al 2x geopereerd aan mijn baarmoederhals… Mijn oncoloog had me toen gezegd “zo snel mogelijk je kinderwens compleet maken en dan is je beste optie: baarmoeder verwijderen zodat we die slechte cellen geen kans meer geven!”.
Dat zinnetje is altijd blijven hangen… Beseffende dat als dat kl*tevirus ooit weer aan kracht zou winnen, dit het resultaat zou zijn.
Dus hier staan we dan… op een maand tijd werd mijn droom even terug aangewakkerd (ook al wist ik best wel dat het niet realistisch was) en tegelijkertijd wordt de beslissing nu voor mij genomen dat ik nooit een 2e zwangerschap zal meemaken, nooit een broertje of zusje voor Billie op de wereld zal zetten…
Het is pijnlijk… wreed…
Het is NIET eerlijk!
Ik weet dat ik die operatie nu moet ondergaan… Dat het mijn beste optie is, voordat ik de stempel “kanker” krijg en ik andere behandelingen zou moeten ondergaan. Ik kies om te leven, ik kies ervoor om mijn gezondheid niet op het spel te zetten. Ik kies om mijn dochter te zien opgroeien en mijn lichaam veilig te stellen… maar het is hard!
