4 september 2020… het was een vrijdag en ik was thuis aan het werken. Of ik moet eigenlijk zeggen: ik was thuis naar mijn scherm aan het staren, want werken zat er die dag niet echt in. Een hele dag heb ik toen voor mijn computerscherm zitten huilen… De tranen bleven maar komen en ik kreeg mijn verdriet maar niet onder controle.
Weken, maanden en eigenlijk zelfs jaren, was ik al aan het doorgaan.
Mijn scheiding, verhuizen naar een nieuwe woonst, net na die verhuis mijn ontslag krijgen omdat mijn project niet werd verder gezet, een nieuwe job terwijl ik tegelijkertijd moest zoeken hoe ik alles als alleenstaande mama ging regelen, een nieuwe relatie, Corona, gaan samenwonen, nog eens van werk veranderen in volle Corona-tijd, …
Die bewuste 4 september ging het licht uit.
Maandag 7 september zat ik bij de dokter en raadde ze me voorzichtig aan om enkele maanden rust te nemen.
“Geen sprake van” zei ik, ik wilde zo snel mogelijk terug aan het werk, want ik was uiteindelijk nog maar 3 maanden in mijn nieuwe job gestart en “moest mezelf nog bewijzen”.
2 weken later zat ik terug huilend bij de dokter, want “het ging niet…” en kreeg ik een document mee waar op stond “burn-out”.
De confrontatie om de diagnose “burn-out” zwart op wit te zien staan werd me teveel en ik verzette me hevig, wilde dit niet aanvaarden en bleef volhouden dat ik gewoon een dipje had.
Mijn eerste weken thuis heb ik amper iets anders gedaan dan in de zetel zitten, huilen, tv kijken (geen idee wat ik allemaal heb gekeken) en staren. Het voelt als een waas die periode. Het enige waarvoor ik nog recht kwam en kon functioneren, was Billie.
Aan de schoolpoort deed ik alsof alles ok was en ik gewoon een klein dipje had, voor Billie bleef ik de vrolijke, zotte mama, maar éénmaal ze sliep zakte ik als een patattenzak in elkaar en had ik nog 0,0 energie over.
Ik schaamde me! Had geen rust of veiligheid in mijn eigen huis, mede door de relatieproblemen waar we in zaten, en alles voelde “niet als mezelf”.
En toch… langzaam maar zeker ben ik aan de slag gegaan met mezelf.
Ik ben anders beginnen eten om te kijken hoe ik me in mijn vel zou voelen, ik ben thuis beginnen sporten en, het belangrijkste, ik ben op zoek gegaan naar wat ik nu echt in mijn leven wil.
Het klopte niet meer wat ik deed. Het strookte niet meer met hoe ik me voelde vanbinnen en wat ik wilde doorgeven aan Billie. En dan kwam ik via onze plusoudercoach, Evelien, opnieuw in contact met coaching.
Ik was al eens eerder naar een lifecoach gegaan, heb als 18-jarige ooit op het punt gestaan om psychologie te gaan studeren, was zelf op dat moment in begeleiding bij een psycholoog, en daar, op dat moment kwam dat sprankeltje weer naar boven…
Dankzij een gesprek met Evelien, alle informatie die ze me gaf over haar opleidingstraject, en haar bemoedigende woorden ben ik zelf aan mijn heroriëntering gestart en heb ik ook mezelf laten coachen.
Dit persoonlijk traject heeft ervoor gezorgd dat ik elke dag terug een beetje meer mezelf ben. Mezelf maar dan in een versie 2.0, en deze nieuwe Caren… die bevalt me eigenlijk beter dan de oude ik.
Ze past beter bij mij dankzij de overbodige ballast die ik overboord heb kunnen gooien, door terug te connecteren met mijn innerlijke kind, door op een andere manier naar de dingen te gaan kijken, door op een andere manier met mijn (hoog)gevoeligheid om te gaan en mijn energie beter te leren balanceren zodat ik niet alleen maar een gever ben, maar ook iemand die voor zichzelf zorgt.
Ik durf nu te zeggen dat ik dankbaar ben voor mijn burn-out.
Dus dank je wel burn-out om me mezelf beter te leren kennen, mezelf te omarmen en me een nieuwe richting te tonen.
Ik neem graag afscheid van je… En ik weet dat je nog af en toe om de hoek zal komen loeren als ik niet genoeg aan zelfzorg doe, maar dat is ok 😉!
Vragen rond dit thema?
Contacteer me gerust voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
