24/03/2022, exact één jaar geleden dat ik onder het mes ging. Exact één jaar geleden dat ik koos voor een operatie die ervoor moest zorgen dat die vieze kankercellen geen kans kregen.
En dat kregen ze ook niet! Ik ben gezond, alive & kicking en geniet volop van het leven!
Ik kan nu in alle eerlijkheid terugblikken op een periode die toch wel even de grond van onder mijn voeten heeft doen wegzakken. Me nog maar eens het inzicht heeft gegeven dat je NU moet genieten van je leven en niet later. En dat zelfliefde zo belangrijk is als je dergelijk verlies moet verwerken.
Ik krijg af en toe wel eens de vraag hoe ik me nu voel, of alles terug “normaal” is en wat de implicaties zijn van mijn hysterectomie.
Eerst en vooral: ik voel me goed! Ook al moet ik wel eerlijk bekennen dat dat eind december nog niet het geval was. Ik had te kampen met sluimerende ontstekingen sinds de operatie, constante pijn en ben verschillende keren van kop tot teen onderzocht bij de oncoloog om zeker te zijn dat het máár een ontsteking was.
En dat verlossende telefoontje van mijn oncoloog, dat het dát maar was, heeft alle emoties van de voorbije 9 maanden toen losgemaakt. Uren heb ik zitten huilen. Huilen om het verlies van ‘mijn vrouwelijkheid’, huilen om het finale afscheid nemen van mijn kinderwens, huilen omdat ik ook deze fase in mijn leven alleen ben doorgegaan.
Alleen is niet het juiste woord, want ik kan niet benadrukken hoe dankbaar ik ben voor de mensen die aan mijn zijde hebben gestaan. Vriendinnen en familie die me eten kwamen brengen. Een vriend die de eerste nacht uit het ziekenhuis op mijn zetel is komen slapen zodat ik niet alleen hoefde te zijn. Mijn lieve buurvrouw die me elke dag even hallo kwam zeggen. En uiteraard ook Billie haar papa, die een tijdje alle zorg op zich heeft moeten pakken, maar er toch voor zorgde dat Billie regelmatig op bezoek kon komen bij me zodat ook zij elke keer opnieuw gerustgesteld werd dat alles ok was met mama.
En toch… ook alleen. Geen partner aan mijn zijde. In tegendeel… 3 weken na de operatie nam ik voor de 2e keer afscheid van mijn beste vriend. Er was al eens zo’n moment geweest tussen ons, maar we hadden elkaar toch terug gevonden. Maar dezelfde situaties bleven terugkomen en een vriendschap als de onze zou alleen maar voor onrust blijven zorgen, dus besloot ik, dit keer definitief, de stekker eruit te trekken.
Loslaten is niet echt mijn sterkste kant en opeens moest ik wel van heel veel tegelijkertijd afscheid nemen.
We zijn vandaag exact 1 jaar later… en we staan er nog. Meer zelfs! Het gaat goed. Ik ben hard aan het werken om mijn droom als zelfstandige volledig waar te kunnen maken. En: het lukt!
Ik heb een prachtige dochter die me elke keer opnieuw weer verrast in haar hele zijn en doen. De liefste en leukste vrienden, die heel diep in mijn hart zitten en waar ik steeds op kan rekenen, bouwen en ook plezier mee kan maken. En ik geniet, leef en voel!
Het is vandaag geen World Cancer Day, maar voor mij misschien toch ook een klein beetje wel. Dus zeg ik met veel overtuiging:🖕🏻you cancer!!
Is mijn verhaal herkenbaar voor je? Zit je met vragen rond dit onderwerp of heb je nood aan een babbeltje? Contacteer me gerust. Je bent nooit alleen😘!
