17 maart 2018: dit is de dag dat mijn leven voorgoed veranderde toen ik de woorden uitsprak dat ik wou scheiden.
Ik had het al een aantal keer geopperd waardoor we dan uiteindelijk in relatietherapie zijn gegaan, maar als afspraken niet worden nagekomen en de situaties die voor mij onoverkomelijk blijken te zijn blijven zich herhalen dan kan je alleen maar de beslissing nemen om voor jezelf te kiezen.
Om te kiezen voor een stabielere toekomst, ondanks het verlies van liefde… want ja… zelfs al trok ik de stekker uit ons huwelijk, een gebrek aan liefde had daar niks mee te maken.
Zelfs nu, als ik dit neerschrijf, meer dan 3 jaar na datum, krijg ik er nog steeds een krop in de keel van. Hoe kunnen bepaalde situaties je zo ver drijven dat je toch afscheid neemt van de man van wie je houdt… de man die je 2.5 jaar daarvoor nog eeuwige trouw hebt beloofd.
Samen hebben we een prachtige dochter… Daarvoor doe ik het. Om haar de toekomst te geven die ze verdient. Om haar de stabiliteit en veilige omgeving te geven die nodig is voor een kind om in op te groeien. En natuurlijk ook om voor haar een mama te zijn die, ondanks het grote verlies, toch gelukkig is!
Het enige dat ik op het moment van mijn beslissing weet is dat ze nooit een tekort aan liefde zal kennen. Ze heeft een papa die haar doodgraag ziet, een mama die hemel en aarde zou bewegen voor haar en de meest fantastische grootouders die een kind zich kan wensen.
En toch… toch voelde ik me schuldig. Schuldig omdat ik haar de kans ontneem om op te groeien in een klassiek gezin. Een gezin waarin mama en papa samen gelukkig zijn. Een gezin waar een broer of een zus op termijn nog welkom was. Een gezin waarin het gezin op de eerste plaats komt…
Ondanks dat ik wist dat de scheiding de enige juiste beslissing was, zat er duidelijk nog een taboe-sfeer rond voor mezelf.
Ik vond dat ik gefaald had als mama, als partner en stelde me zoveel vragen:
- Had ik wel alles uit de kast gehaald om mijn huwelijk toch te doen werken?
JA, ik ben tot het uiterste gegaan! - Was ik wel een goeie partner voor mijn man geweest?
JA, inclusief mijn foutjes, of zeg maar fouten, die ik ook aan mezelf heb moeten toegeven. - Was ik een goeie mama voor onze dochter, ondanks de scheiding?
JA, misschien zelfs een betere mama, want ik was opnieuw gelukkig! - Was ik een goeie (schoon)dochter voor de grootouders?
JA, want de band tussen kleinkind en grootouders bleef voorop staan.
Moet ik me dus schuldig blijven voelen ten opzichte van onze dochter of onze omgeving?
NEEN, want ik heb gekozen voor mezelf en onze dochter!
Met dat inzicht krijg ik rust… Rust dat het zo hoort te zijn en dat deze persoon, Billie haar papa, in mijn leven is gekomen om me een bepaalde levensles mee te geven. Zijn taak is volbracht en nu hebben wij de eer om samen ouders te zijn van dit prachtige meisje…
Samen ouders voor het leven, maar niet partners voor het leven, en dat voelt OK.
