Roeland en ik waren enkele maanden samen en zaten op een gigantische roze wolk!
Én dan opeens, kwam er iets in ons leven dat we nooit meer gaan vergeten: CORONA!
We trokken ons de haren uit het hoofd hoe we hier in godsnaam mee moesten omgaan, tot we beiden tot de conclusie kwamen dat de beste oplossing was: “WE GAAN SAMEN IN EEN BUBBEL!”
Hallelujah… opeens had ik een extra huisgenoot, een inwonend lief en daarbij ook direct een soort van nieuw samengesteld gezin. In volle lockdown gaan samenwonen terwijl je allebei thuis moet werken mét een kleuter in huis: ik raad het niet echt aan 😊!
Zoveel gevoelens die naar boven kwamen. Onrust – schuldgevoel – chaos – maar ook boosheid en onmacht.
Roeland was hier wel aanwezig, maar dat was het dan ook. Ik voelde me meer dan ooit een alleenstaande mama die nu de zorg had voor een kind en een volwassene. Dit wou ik helemaal NIET, ik wou een team dan samenwerkt en een deeltje van de zorg (huishouden & kind) ook kan delen.
Billie werd een opstandige kleuter die heel duidelijk maakte dat ze niet akkoord ging met mijn, of beter gezegd, onze keuze van te gaan samenwonen. Daardoor smeet ze ook de lelijkste dingen naar Roeland zijn hoofd!
“Ik wil dat je terug naar je eigen huisje gaat” “Roeland moet een nieuw liefje zoeken zodat ik terug alleen ben met jou!” “JIJ MOET WEG!!!!” “Jij bent mijn vriend niet meer!” “Ik wil alleen mama!”
Een kind van 3.5 à 4 jaar die zo’n uitspraken doet… het komt hard binnen. En Roeland raakte meer en meer zichzelf kwijt. Ging van een positief persoon naar iemand die zich alles heel persoonlijk aantrok, had ontzettend veel stress door het werk en kwam thuis maar niet tot rust.
Ik trok aan de alarmbel en ging op zoek naar iemand om ons te begeleiden in onze zoektocht naar “hoe kunnen we allemaal samen flowen? Hoe kunnen we werken naar iets dat lijkt op een ‘gezin’”?
Op die manier kwamen we uit bij onze Plusoudercoach. Een traject met veel ups & downs, waarin duidelijk werd dat het eigenlijk meer zaak was dat we eerst aan onze relatie moesten werken dan dat het probleem daadwerkelijk bij Billie lag.
En het is werken… zwoegen en zweten en toch… toch komt er dan opeens de dag dat je dochter vraagt “Heb ik nu 2 papa’s mama?”
Het antwoord daarop is volmondig “NEEN… je hebt één papa en hij is voor altijd jouw papa… en Roeland… die is gewoon Roeland en is je beste vriend en zal er altijd voor je zijn!”
Maar Roeland (of beter gezegd Loeland hoe Billie het zegt) is maar Roeland. Billie begon te spelen met “mijn loelandje”, “Loelandje” en ze was zoekende naar “hoe moet ik Roeland in godsnaam noemen”. Dus mocht ze een koosnaampje kiezen… soms gebruikt ze het, soms ook dagen aan een stuk niet en soms wisselt ze al eens, maar het lijkt erop dat Roeland vanaf nu “Draakje” is!
